Τον Ιανουάριο του 1998, μια μείζων κρίση συγκλονίζει τη Ν. Δ. Ο πρόεδρος του κόμματος κ. Κ. Καραμανλής αποφασίζει να διαγράψει τρία επιφανή στελέχη της παράταξης, τους κ. Γιώργο Σουφλιά, Στέφανο Μάνο και Βασίλη Κοντογιαννόπουλο. Οι τρεις διαγραφέντες και ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κ. Μητσοτάκης είχαν απουσιάσει από την ψηφοφορία επί μιας ρύθμισης που είχε φέρει στη Βουλή ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας κ. Γ. Παπαντωνίου και η οποία προέβλεπε την αλλαγή των γενικών κανονισμών προσωπικού στις ζημιογόνες δημόσιες επιχειρήσεις είτε ύστερα από διαπραγματεύσεις μεταξύ των διοικήσεων είτε με νόμο, εάν εντός έξι μηνών οι διαπραγματεύσεις δεν καταλήξουν σε αποτέλεσμα. «Οι αλλαγές του προηγούμενου εδαφίου, με τη σύναψη συλλογικών συμβάσεων κατά τη διαγραφόμενη σ’ αυτό διαδικασία, πρέπει, ως προς Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμούς που εμφανίζουν αρνητικά οικονομικά αποτελέσματα ή βρίσκονται στη φάση εξυγίανσης, να ολοκληρωθούν εντός αποκλειστικής προθεσμίας έξι (6) μηνών από τη δημοσίευση του παρόντος νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Η ως άνω διαδικασία ακολουθείται και για τους Κανονισμούς Εργασίας της παρ. 2 του άρθρου 4 του N. 2271/1994 και ολοκληρώνεται εντός αποκλειστικής προθεσμίας δύο (2) μηνών από τη δημοσίευση του παρόντος νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Αν, για οποιονδήποτε λόγο, οι παραπάνω προθεσμίες παρέλθουν άπρακτες, οι ως άνω αλλαγές γίνονται με το νόμο», προέβλεπε η ρύθμιση.
Ο κ. Καραμανλής είχε χαρακτηρίσει τη διάταξη ανούσια και κενή περιεχομένου επειδή με νόμο προαναγγέλλει νόμο και προχώρησε στη διαγραφή των τριών στελεχών που είχαν εκφρασθεί υπέρ της ρύθμισης και κατά την ημέρα της ψηφοφορίας απουσίασαν. Απόντες, εκφράζοντας τη διαφωνία τους με τη διάταξη, ήταν και δέκα βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, μεταξύ αυτών και ο σημερινός υπουργός Δικαιοσύνης κ. Χάρης Καστανίδης. Εστω κι έτσι, η ρύθμιση ψηφίστηκε, αλλά δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Οι γενικοί κανονισμοί δεν άλλαξαν και οι ΔΕΚΟ συνέχισαν να βουλιάζουν στα χρέη τους, καθώς διοικήσεις και εποπτεύοντες υπουργοί συνέχισαν το αλισβερίσι με τους εργαζομένους, εγκρίνοντας δαπάνες για αυξήσεις μεγαλύτερες της εισοδηματικής πολιτικής, για επιδόματα, πλασματικές υπερωρίες και άλλες έκτακτες αμοιβές, που αύξαιναν τις συνολικές αποδοχές τους κατά 30%, 40% και 50%.
Σχεδόν επτά χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2005, ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών της κυβέρνησης Καραμανλή κ. Γ. Αλογοσκούφης φέρνει προς ψήφιση στη Βουλή ένα νομοσχέδιο για τις ΔΕΚΟ το οποίο περιέχει σχεδόν αυτούσια την ανενεργή ρύθμιση Παπαντωνίου του 1998. «Ιδιαίτερα για τους γενικούς κανονισμούς προσωπικού των (σ. σ. ζημιογόνων) επιχειρήσεων και για ζητήματα που αφορούν στις εργασιακές σχέσεις, οποιαδήποτε αλλαγή γίνεται ύστερα από διαπραγματεύσεις των δύο μερών (επιχείρησης και εργαζομένων) με τη διαδικασία της υπογραφής συλλογικής σύμβασης με την πιο αντιπροσωπευτική συνδικαλιστική οργάνωση της επιχείρησης. (...) Οι αλλαγές της προηγούμενης παραγράφου με τη σύναψη συλλογικών συμβάσεων κατά τη διαγραφόμενη σε αυτό διαδικασία πρέπει να ολοκληρωθούν εντός αποκλειστικής προθεσμίας τεσσάρων (4) μηνών από την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου (...) Αν για οποιονδήποτε λόγο η παραπάνω προθεσμία παρέλθει άπρακτη, οι ως άνω αλλαγές γίνονται με νόμο», προβλέπει η διάταξη. Και αυτή είχε την τύχη της πρωτότυπης. Ψηφίστηκε από τη Ν. Δ. (που προφανώς δεν θυμόταν τι έλεγε το 1998) και καταψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ (που προφανώς δεν θυμόταν τι είχε ψηφίσει επτά χρόνια νωρίτερα). Τη ρύθμιση ψήφισε και ο κ. Μάνος, ο οποίος προφητικά είχε πει ότι θα είναι μεταρρύθμιση, εάν εφαρμοστεί. Φυσικά, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, εποπτεύοντες υπουργοί, διοικήσεις και συνδικαλιστές τα βρήκαν. Οι κανονισμοί έμειναν ως είχαν, δόθηκαν αυξήσεις κάτω από το τραπέζι και οι ΔΕΚΟ συνέχισαν να βαδίζουν μακαρίως προς τη χρεοκοπία.
Δώδεκα χρόνια μετά τη ρύθμιση Παπαντωνίου και πέντε μετά τη διάταξη Αλογοσκούφη, η σημερινή κυβέρνηση προχωράει στην αλλαγή των κανονισμών προσωπικού των ΔΕΚΟ...
Βασιλης Zηρας - Καθημερινή της Κυριακής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου